Sommige bekende aanhalings het so sterk in gebruik geword dat dit uitgespreek word sonder om altyd na te dink oor waar hulle vandaan kom en wie hul skrywer is. Een van hierdie trefwoorde is "Inspirasie is nie te koop nie, maar 'n manuskrip kan verkoop word".
Hierdie dictum word gewoonlik gebruik as hulle die kontras tussen verhewe romantiese poësie en die 'harde prosa' van die regte wêreld wil beklemtoon. Die werk, waaruit die vangsamestelling geneem word, is regtig aan hierdie onderwerp gewy.
Die skepper van die fraseologiese eenheid
Die outeur van die vangsin is AS Pushkin. Dit is reëls uit sy gedig "A Conversation of a Bookseller with a Poet". Die tema van die gedig was baie bekend onder die groot Russiese digter.
A. S. Pushkin het tot 'n ongetitelde, maar steeds edele familie behoort. Hy het 'n sekulêre lewe gelei wat tipies van die adel was, en was nie vry van die vooroordele van die hoë samelewing nie. 'Pushkin besef dat hy nie met die persoonlikheid van 'n persoon te doen het nie, maar met sy posisie in die wêreld … en daarom erken hy die mees onbeduidende meester as sy broer en word hy beledig toe hy as skrywer begroet is, en nie 'n aristokraat, skryf 'n tydgenoot van die digter. literêre kritikus K. A. Polevoy.
Deur die norme en vooroordele van die edele samelewing te deel, het A. S. Pushkin in 'n sekere sin teen hulle in opstand gekom. In daardie dae is dit vir 'n edelman skandelik geag om met enige soort werk geld te verdien. Geen uitsondering is gemaak vir so 'n edele werk soos die skepping van literêre werke nie. Pushkin het die eerste Russiese edelman geword wat nie net literêre werke geskep het nie, maar dit ook as 'n lewensonderhoud gebruik het, dus die onderwerp van die verhouding tussen die digter en boekhandelaars was naby hom.
Gesprek van 'n boekhandelaar met 'n digter
A. S. Pushkin het hierdie gedig in 1824 geskryf. Dit was 'n keerpunt in die digter se werk. As hy voor sy werk na romantiek getrek het, dan word die kenmerke van realisme in die daaropvolgende jare al hoe duideliker in hom geopenbaar. “Die gesprek van die digter met die boekhandelaar” word dus ook afskeid van die aspirasies van die jeug: die digter betree 'n periode van volwassenheid, wat geneig is om die wêreld met 'n sobere blik te bekyk, sonder romantiese illusies.
Die gedig is gebou in die vorm van 'n dialoog tussen twee karakters - die Knogo-verkoper en die digter. Die digter, wie se toespraak met talle allegorieë en lewendige beelde gekleur is, smag na die tye toe hy geskryf het "uit inspirasie, nie uit betaling nie." Toe voel hy 'n eenheid met die natuur en is hy vry van sowel die 'vervolging van 'n basiese ignoramus' 'as van die' bewondering van 'n dwaas '. Die digter wil vryheid verheerlik, maar die boekhandelaar bring die romantiese held terug na die werklikheid en herinner hom daaraan dat 'in hierdie era geen yster is sonder geld en vryheid nie.' Aan die einde van die gedig stem die digter saam met sy opponent, wat beklemtoon word deur die oorgang van poësie na prosa: “U is absoluut reg. Hier is my manuskrip. Kom ons stem saam. '
Die kern van hierdie wêreldnugtere posisie, wat selfs die digter noodgedwonge moet aanvaar, is die frase wat in die mond van die boekhandelaar geplaas word: "Inspirasie is nie te koop nie, maar die manuskrip kan verkoop word."
